96. Wyznania i obietnice

Wioska Hogsmeade sprawiała wrażenie opuszczonej, wszyscy jej mieszkańcy pewnie już spali i tylko w gospodzie Pod Trzema Miotłami i Pod Świńskim Łbem jarzyło się światło, sącząc się przez okna na ulicę. W oddali majaczyły ciemne zarysy zamku Hogwart.

Ginny od kilku godzin powstrzymywała się przed wybuchem. Nie, nie była zła, raczej rozczarowana, że Harry nie powiedział jej o tej iluzji. Natomiast Harry wspominał dzisiejszy dzień.

- Myślisz, że Teddy naprawdę mnie polubił? – zapytał.

- Chyba bardziej twoje okulary – stwierdziła sucho.

Harry zaśmiał się.

- No tak, a pamiętasz, jak Teddy... – umilkł, gdy w blasku najbliższego okna dostrzegł jej kwaśną minę.

- Słodko z nim wyglądałeś, Harry, ale... – szepnęła i ścisnęła go mocno za rękę.

Harry zrozumiał, o co jej chodzi. Starał się jak mógł odwlec tę rozmowę, ale nie było sensu. A z drugiej strony wiedział, że ona i tak o wszystkim wie.

- Harry, kiedy będziesz ze mną tak naprawdę szczery? – spytała.

Zatrzymał się na moment. Dlaczego ona o to pyta?

- Co? Przecież jestem...

- To dziwne, bo ja tego nie widzę – warknęła. – Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć, co się stało w Dolinie? Robisz to samo, co Remus. On też ukrywa przed Tonks ich aktualną sytuację, prawda?

Harry kiwnął głową.

- Nie chciałem...

- Martwić mnie albo straszyć? – wpadła mu w słowo – daj spokój! – wykrzyknęła. – Czy nie wystarczająco już oboje przeżyliśmy? A może uważasz, że nie zniosę więcej informacji o śmierciożercach? – Nie czekała na jego odpowiedź, tylko dalej wylewała z siebie swoje żale. – Co prawda mam już ich dość, ale powinnam wiedzieć! Ja wiem, że wy mężczyźni lubicie mieć swoje tajemnice, ale nie w takich ważnych sprawach!

- Wiem, wiem... – pokiwał głową.

- To słucham. Co masz mi do powiedzenia? – Wsparła ręce na biodrach i spojrzała wyczekująco.

- Za chwilę. – Wskazał na najbliższe drzwi. – Jesteśmy na miejscu – a, gdy zmarszczyła brwi, zaskoczona, dodał: – bramy Hogwartu są zamknięte o tej porze, więc spędzisz ze mną tę noc. Chyba wytrzymasz te kilka godzin, do jutra rana?

- Co? Ależ oczywiście – odparła. – Z tobą zawsze i wszędzie – mruknęła, a na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech.

Harry pchnął drzwi i znaleźli się we wnętrzu gospody Pod Świńskim Łbem. Bar był pusty. Za kontuarem stał Aberforth, mierząc ich zmęczonym i zniecierpliwionym wzrokiem.

- Nareszcie! – warknął. – Właśnie miałem zamykać.

- Dzięki, Ab – mruknął Harry. – Mam ten sam pokój, co poprzednio? – zapytał, kierując się w stronę drewnianych schodków na zapleczu.

Mężczyzna przytaknął.

- Może być – odparł. – Wiesz gdzie?

- Tak.

Harry przepuścił Ginny i, chwytając ją za rękę, zaprowadził na górę. Na piętrze podszedł do najbliższych drzwi i stuknął w nie różdżką, a te otworzyły się z cichym zgrzytem.

Wszedł pierwszy, zapalił lampę stojącą na szafce przy łóżku, a potem rzucił kilka zaklęć uciszających i zabezpieczających na okna i drzwi.

Ginny rozejrzała się po wnętrzu. Pokój był mały i skromnie urządzony. Znajdowało się tu tylko łóżko z szafką i krzesło. Nie mogła jednak zbyt długo oceniać wystroju, bo Harry przylgnął do niej, przytulił i spragniony jej bliskości, całował bez opamiętania. Pospiesznie zdejmował z niej płaszcz, który osunął się z jej ramion i upadł na podłogę przy drzwiach. To samo ona zrobiła z jego kurtką. Pragnęła tych czułości nie bardziej niż on, ale czekała też na jego wyjaśnienia.

Wyplątała się z jego objęć i podeszła do okna, za którym w oddali majaczyły czarne teraz góry. Harry zbity z tropu usiadł na łóżku z opuszczoną głową.

- Co mam ci powiedzieć? Chyba wszystko już wiesz.

- Czy jest jeszcze coś, co ukrywasz przede mną? – spytała, odwracając się i spoglądając na niego.

- Nie. – Harry pokręcił głową.

- Czyli jesteśmy bezpieczni, tak? Czy nadal coś nam grozi?

- Jesteśmy bezpieczni – przytaknął. – Nic nam nie grozi, bo w najbliższych dniach wszystkich śmierciożerców czeka proces...

- Będziemy musieli wziąć w nim udział, jako świadkowie lub oskarżyciele, prawda?

- Ty nie będziesz – powiedział stanowczo, podnosząc głowę. – Nie pozwolę im na to.

- Ale dlaczego?  To mnie torturowali, mnie chcieli zmusić...

- Nie będziesz, bo nie chcę byś na nowo to przeżywała – powiedział ostro i zdecydowanie.

- Ale ja nadal mam to wszystko w pamięci! – wykrzyknęła. – Myślisz, że było łatwo patrzeć w twoją twarz, choć wiedziałam, że to nie ty? Tak, wiedziałam... – zniżyła głos do szeptu – głęboko w sercu wiedziałam, że to nie ty, a późniejsze słowa Lestrange, co prawda trochę mnie zaskoczyły, że to był Knight, ale przypomniały mi w tamtej chwili to, co wydarzyło się jeszcze w Hogsmeade, kiedy Jill dała Knightowi twoje włosy.

Zamilkła. To bolało. Zeznawanie przeciw byłej koleżance nie będzie proste. Żeby o tym nie myśleć przeszła przez pokój, podniosła ich wierzchnie okrycia i powiesiła na haczykach przy drzwiach.

- Kiedy wróciłem z Egiptu... – zaczął cicho Harry, a ona natychmiast się do niego odwróciła – i dowiedziałem się, co ci się stało... poczułem pustkę. Miałem wrażenie, że ktoś wyrwał mi wnętrzności. Przez dłuższy czas nie czułem w sobie nic, oprócz bólu. Najgorsze było to, że nic nie pomagało. Nic, ani wściekłość Rona i jego reakcja, ani szklanka Ognistej Whisky, a mój pobyt w Hogwarcie, następnego dnia, jeszcze wszystko pogorszył...

Ginny stała wpatrzona w niego, gdy opowiadał jej swoją wersję tamtych wydarzeń. Siedział zgarbiony, z rękami opartymi o kolana i patrzył tępo w ścianę. Zorientowała się, że on myślami był właśnie tam, o czym opowiadał. Powoli podeszła i usiadła z jego drugiej strony i chwyciła za ręce. Słuchała go z uwagą, nie próbując mu przerywać.

- Nie wiem, co wtedy było gorsze... – Harry kończył właśnie opisywać jego pobyt na Wężowym Wzgórzu – to, że zobaczyłem swoją idealną, oczywiście tylko z wierzchu, kopię, czy wymęczoną ciebie w tamtej celi...

Bezwiednie chwycił ją za rękę i przyciągnął do ust.

- Nigdy nie zapomnę grymasu na twojej twarzy, gdy weszliśmy tamtego ostatniego dnia, a ty spojrzałaś na Knighta – wymamrotał – a potem na mnie w roli Goyle’a... Nienawidziłaś mnie wtedy, choć w każdym przypadku to była inna nienawiść... Z jednej strony nie znosiłaś mnie za to, że stałem się śmierciożercą, a z drugiej... no cóż... rzeczywiście nim byłem...

- Nie, Harry... – przerwała mu w końcu, odwracając jego głowę do siebie – nienawidziłam człowieka, który ukrywał się pod twoją twarzą.

Harry przekręcił się do niej, wziął jej twarz w obie dłonie i pogładził kciukami po policzkach i dolnej wardze.

- Ale skąd wiedziałaś, że wtedy, w tej komnacie, przy wszystkich śmierciożercach, to byłem prawdziwy ja?

- Po prostu wiedziałam. Nikt z nich nie mógłby mnie ochronić, tak jak ty to zrobiłeś.

Objął ją w biodrach i posadził na swoich kolanach. Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Jego ręce obrysowywały jej ramiona, szyję i dekolt, a usta muskały każdy skrawek skóry. Całował przymknięte powieki, czoło, nos. Ona zachłannie całowała jego palce, które znalazły się na jej wargach. Zatopiła się w jego ramionach, zapominając o wszystkim.

- I za to cię kocham – wymamrotał.

Jego ręce wsunęły się nagle pod jej bluzkę i dotknęły pleców. Zadrżała w oczekiwaniu na więcej. Chwilę później była już tylko w koszulce na ramiączkach, całkowicie wtulona w niego. Wplotła palce w jego włosy i przymknęła oczy, podczas gdy on pieścił ją całą.

Wziął ją na ręce i ułożył na łóżku, nie przestając jej całować. Nie zauważyła, kiedy sam się rozebrał i położył obok.

Leżąc na boku, wodził palcem po jej biodrze w górę i w dół, wywołując u niej delikatne łaskotki. Całował ramiona i szyję. Było jej tak cudownie. Topiła się jak wosk w jego ramionach, odwzajemniając pocałunki i pieszcząc jego nagi tors.

Po jakimś czasie, który dla nich wydawał się zbyt krótki, Ginny odsunęła się trochę i przeciągnęła palcami po jego włosach.

- A co z Doliną i Lupinami? – zapytała.

- Ty to potrafisz wszystko zepsuć... – mruknął i westchnął. Myślał, że o tym zapomniała i nie będzie o to pytać. Oparł się na łokciu, by mógł spoglądać na nią w dół i powiedział: – wielu śmierciożerców chciało zasłużyć na nagrodę, sprowadzając mnie na Wężowe Wzgórze. Tim był tylko jednym z nich, który mnie prowadził, a ja bezwolnie szedłem jak po sznurku. Ci, którzy trafili do nas, do domu, mieli nadzieję, że w końcu tam przyjdę, dlatego zostawili niespodziankę w postaci iluzji łóżeczka. Tylko nie wiedzieli, że ja... – urwał na chwilę – leżałem już nieprzytomny niedaleko ich głównej siedziby. Mam nadzieję, że byli na tym zebraniu, na którym wszystkich złapaliśmy – oświadczył mściwie. Jego palce wsunąwszy się głęboko w rude włosy Ginny, delikatnie masowały skórę jej głowy. – A Lupinowie... Tu sprawa ma się zupełnie inaczej. Remus od narodzin Teddy’ego obawia się, że Greyback i jego banda chcą ich zaatakować, bo nie jest taki jak oni.

Ginny spojrzała zaskoczona.

- Inne wilkołaki żyją na marginesie, z dala od normalnego społeczeństwa, kradnąc i zabijając – wyjaśnił. – A on żyje jak normalny czarodziej i tego tamci nie mogą mu wybaczyć. Greyback uwielbia dzieci, więc prawdopodobnie chce zapolować na Teddy’ego, przy okazji zabijając rodziców.

- Nie! – krzyknęła.

- Wiem, to straszne. Remus dał mi słowo, że w razie czego da znać do Kwatery Głównej. – Zamilkł i przez moment patrzył w ścianę. Gdy w końcu spojrzał z powrotem na Ginny, zapytał: – I co? Nadal uważasz, że Tonks powinna o tym wiedzieć?

- Lepsza najgorsza prawda, niż niewiedza – mruknęła.

- Rozumiem, że ty byś wolała wiedzieć, że największy psychopata w świecie magii chce nas... – urwał, gdy uświadomił sobie, co powiedział, a na twarzy Ginny dostrzegł szok. – Przepraszam. Już ci mówiłem, że nic nam nie grozi – wyszeptał. Nachylił się, obdarzając ją pocałunkiem.

- Masz rację – potwierdziła. – Chciałabym to wiedzieć. Obiecaj mi, że już nic tak poważnego przede mną nie zataisz, dobrze?

- Obiecuję. – Pochylił się jeszcze bardziej, by ponownie ją pocałować.

Następnego dnia Ginny obudził delikatny dotyk na policzku przepełniony zmysłowością i czułością. Otworzyła z trudem oczy, napotykając badawcze spojrzenie Harry’ego. Podniosła lekko głowę i pocałowała go w usta.

- Dzień dobry, pani Potter – szepnął jej do ucha, gdy ułożyła się na jego klatce piersiowej.

- Dzień dobry – wymruczała, rozkosznie się przeciągając.

Zerknęła w okno. O szybę stukały krople deszczu.

- Czas na mnie, tak? – zapytała.

- A czy ja coś takiego powiedziałem? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – Dopiero świta.

Chwycił ją za biodra i zdecydowanie przyciągnął do siebie. Serce zabiło jej szybciej, gdy spojrzała w jego zielone oczy. Było w nich tyle uczucia... Lekkie muśnięcie jego warg obudziło ją całkowicie. Nadal leżąc nieco tyłem do niego, podniosła rękę, objęła go za kark i przyciągnęła mocniej jego głowę.

Zanurzył usta i nos w zagłębieniu za jej uchem. Ciepłym oddechem poruszał kosmyki włosów... Oparła głowę o jego ramię i przymknęła oczy. Leżeli spleceni w uścisku, przylegając każdym najmniejszym skrawkiem ciała do siebie.

- Długo nie śpisz? – spytała cicho.

Harry nie odpowiedział od razu, bawiąc się jej włosami i zaplatając niewielkie kosmyki na palcu.

- Czy ja wiem?... Chyba niee... Ale zdążyłem wysłać list do McGonagall, by się nie denerwowała o swoją uczennicę, no i miałem wystarczająco dużo czasu, by móc cię obserwować.

- I co zaobserwowałeś?

- Nic, po prostu za każdym razem myślę: „jak dobrze, że ciebie mam”.

- Nic? – spytała, udając, że nie usłyszała reszty zdania. Ścisnęła go za rękę, leżącą na jej brzuchu. – A skąd miałeś sowę?

- Wcześniej dostarczyła mi wiadomość z Biura, więc ją wykorzystałem.

- Sowa... – szepnęła i wtedy przypomniała sobie ich rozmowę sprzed kilku miesięcy. – A kiedy kupimy sowę dla nas?

- Już niedługo. Teraz nie będziemy mieli jak. Pomyśl... jesteś jeszcze w Hogwarcie. Za trzy tygodnie masz ostatni mecz quidditcha jako Gryfonka, do końca roku zostały niecałe trzy miesiące, a potem... będziemy mieć dla siebie tyle czasu, że...

- Tak jak w zeszłym roku? – spytała, marszcząc brwi.

- Hej!  Do końca życia będziesz mi to wypominać?

- Bo ty zawsze mi obiecujesz, a potem i tak wszystko diabli biorą – mruknęła niezadowolona.

Wyplątała się z jego objęć, wstała i zaczęła się ubierać. Harry ułożył się na plecach i założył ręce za głowę. Chwilę ją obserwował, po czym też wstał i stanął za nią. Ginny znieruchomiała z bluzką w ręku, gdy poczuła jego oddech za lewym uchem.

- Jesteś piękna – wyszeptał, obejmując ją czule.

Przytuliła się do niego. Jego zapach był zniewalający. Nie potrzebowała niczego więcej. Tylko jego, by mogła czuć go zawsze i wszędzie.

- Obiecuję... – szepnął i jęknął, bo Ginny dała mu kuksańca w żebra. – No dobrze – westchnął – niczego nie będę obiecywał. Nie wiem, co nas czeka w przyszłości, ale mam nadzieję, że tylko same wspaniałe i cudowne dni. Może z gromadką dzieci w ogródku...

- Wiesz, że i tak ci nie wierzę – powiedziała, ukrywając uśmiech.

Poranek był chłodny, a padający deszcz przyprawiał o dreszcze. Harry narzucił peleryny na Ginny i siebie, i ruszyli ulicą w stronę bramy Hogwartu.

Harry rozglądał się na boki, sprawdzając czy jest bezpiecznie.

Ginny wspominała ich dzisiejszą rozmowę, zerkając ukradkiem na Harry’ego. Czy on naprawdę marzy o gromadce dzieci, czy palnął to bez zastanowienia? O tym mogła marzyć ona, ale usłyszeć to z ust chłopaka... nawet takiego jak on?...

Przeszli na tereny szkoły i szli powoli drogą prowadzącą do zamku.

- Harry... – szepnęła – czy ty naprawdę chcesz tego, co powiedziałeś?

- Oczywiście – odparł. – Mówiłem jak najbardziej poważnie. Chcę mieć dużą rodzinę. Wiele razy zastanawiałem się, co by było, gdyby Voldemort nigdy nie istniał i nie zabiłby moich rodziców. Może miałbym rodzeństwo... – zamyślił się chwilę. Jakby wyglądało jego życie, gdyby miał braci i siostry? – Gdy poznałem Rona i waszą rodzinę, stwierdziłem, że taka duża rodzina to musi być coś wspaniałego i dlatego chciałbym, aby to się u nas spełniło.

- Czyżbyś zapomniał już te wszystkie wakacje, podczas których moja mama miała same problemy z moimi braćmi? A jeśli nasze dzieci też takie będą?

- Po kim? No chyba, że po tobie – powiedział, mrugając porozumiewawczo.

- Ja byłam zawsze grzeczna! – wykrzyknęła. – Ja myślę, że to z twojej strony...

- Z mojej?

- Jesteś synem Jamesa Pottera i chrześniakiem Syriusza Blacka, podobno dwóch największych rozrabiaków w dziejach Hogwartu...

- A ty siostrą Freda i George’a – dodał. – I co? To ma być wyjaśnienie? A kto rzucał łajnobombami na Grimmauld Place, podczas zebrań Zakonu?

- No dobrze, już dobrze – mruknęła, a policzki jej poróżowiały. – Przekonamy się w swoim czasie.

Harry odwrócił do niej głowę tak szybko, że o mały włos nie skręcił sobie karku.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Wchodzili już po stopniach. Dębowe drzwi były szeroko otwarte, z Wielkiej Sali dobiegał ich gwar, śmiechy i szczęk sztućców. Większość uczniów jadła już śniadanie. Zatrzymali się w sali wejściowej.

- Nie, Harry. Nie jestem w ciąży, jeśli to masz na myśli – powiedziała. – Po prostu... tak powiedziałam.

- Jesteś pewna?

- Oczywiście. Czy jakiekolwiek dziecko przeżyłoby, gdyby jego matkę torturowali, tak jak ostatnio mnie?

Harry pokręcił przecząco głową i nagle ugodziła go straszna myśl i wspomnienie Hermiony ze świąt.

- Ch-chyba nie poroniłaś? – zapytał drżącym głosem.

Ginny stanęła przodem do niego i chwyciła jego twarz w swoje dłonie.

- Nie, Harry. Nie jestem w ciąży – powtórzyła – i nie byłam, co znaczy także, że nie poroniłam. I obiecuję... – Harry mruknął coś niezrozumiale, gdy przyłożyła dłoń do jego ust – tym razem to ja obiecuję – powiedziała z naciskiem – że będziesz pierwszy, który dowie się o dziecku.

- Potter!

Od strony marmurowych schodów kroczyła ku nim McGonagall. Harry stał odrętwiały, po tym, co usłyszał.

- Dzień dobry, pani profesor – powiedziała Ginny.

- Dobrze, że was widzę. Słyszałam, że teraz ty zajmujesz się ochroną Hogwartu, tak? – zwróciła się do Harry’ego.

- Oprócz mnie jest Proudfoot i Williamson. Na razie sprawdzają Hogsmeade – powiedział trochę nieprzytomnie.

- Rozumiem. – McGonagall spojrzała na Ginny – A pani chyba powinna się przebrać, pani Potter. Lekcje zaczynają się za dziesięć minut, a ja nie przyjmuję nikogo na zajęcia w mugolskim stroju.

Ginny uśmiechnęła się.

- Oczywiście, pani profesor. Będę gotowa na czas.

Ścisnęła Harry’ego za rękę i pobiegła na górę. To pomogło mu trochę się otrząsnąć.

- Chciałabym jeszcze z tobą porozmawiać, Harry – powiedziała McGonagall. Odwróciła się i weszła na schody, a Harry za nią. – Widzę, że Ginewra odzyskała humor. To dobrze, bardzo dobrze. – Harry kiwnął z wahaniem głową. – No, ale nie o tym chciałam mówić. Chciałabym, żebyś...

- Jeśli prosi mnie pani, bym znowu nauczał obrony przed czarną magią, to nic z tego – przerwał jej Harry. – Nie mogę. Oboje dobrze wiemy, że mam inne zadanie.

- Tak, wiem – przytaknęła. – Nie o to mi chodzi.

- To, o co?

- Będziesz sprawdzał zamek, tak? – Harry przytaknął – w porządku. Chcę tylko, żebyś nie ujawniał się zbytnio. Nie chcę, by inni uczniowie wiedzieli, że są tu aurorzy.

- Oczywiście. Będę w pelerynie-niewidce.

- To powinno wystarczyć.

Byli już pod klasą transmutacji. Przed salą stała grupka siódmoklasistów, którzy przypatrywali się z zaskoczeniem Harry’emu. Ginny stała z boku, ubrana w szkolną szatę.

- Wchodzić do środka! – krzyknęła McGonagall, zaganiając wszystkich do klasy. – Czekacie na specjalne zaproszenie?

- Pani profesor, mogę jeszcze na chwilkę porwać Ginny? – zapytał Harry. – Zaraz wejdzie do środka, obiecuję.

- Macie minutę – westchnęła.

Ginny wyszczerzyła do niego zęby i podeszła bliżej. McGonagall zamknęła drzwi.

- Co ty tu robisz? – spytała cicho.

- Rozmawiałem z McGonagall o obronie. Zresztą nieważne.

- Poprosiła cię, żebyś znowu był nauczycielem?

- Nie zgodziłem się. Po prostu mam co innego do roboty. – Ginny kiwnęła głową. – A teraz mnie posłuchaj – spojrzał na nią surowo – nie chcę, żebyś po kryjomu uciekała ze szkoły, żeby się ze mną spotkać, jasne? Mam nadzieję, że masz nadal to lusterko?

- Pewnie jest pod poduszką – mruknęła.

- Dobrze. To tylko przez nie kontaktuj się ze mną. Ja znajdę cię potem wszędzie. – Wysunął z wewnętrznej kieszeni stary pergamin i stuknął w niego palcem. – A dzięki temu będę cię obserwować, czy mnie słuchasz.

Przewróciła oczami.

- Na Merlina – jęknęła – teraz ty zaczynasz mnie kontrolować?

- Ja cię nie kontroluję, tylko dbam o ciebie. – Przyciągnął ją bliżej siebie i objął ją. – Teraz zajmij się sobą. Przygotuj się do meczu, bo ja na nim będę, pani kapitan. Chcę zobaczyć cię niepokonaną.

- Dobrze – szepnęła. – Kocham cię, wiesz?

- Wiem.

Za pobliskimi drzwiami coś zaskrzypiało.

- O nie... McGonagall zaraz mnie zabije – mruknął. – Mieliśmy tylko minutę.

- To ja idę. Nie możemy pozwolić, by dyrektorka tej szkoły zabiła jednego z aurorów, patrolującego zamek, prawda?

- Jak zawsze masz rację – szepnął, całując ją w policzek.