40. Szlaban u McGonagall

Ginny przez cały dzień nie miała okazji porozmawiać z Harrym, o tym, co się wydarzyło rano. Nie miała z nim w tym dniu zajęć, a w czasie przerwy obiadowej siedziała z Jill w bibliotece, pisząc wypracowanie dla Flitwicka. Na żadnej lekcji nie mogła się skupić. Po głowie chodziły jej słowa Crabbe’a: „...Pottera może zabraknąć, i co wtedy?” Nie była pewna o co mu chodziło. Harry’ego może zabraknąć?

Na zajęciach z transmutacji patrzyła na McGonagall z myślą, czy powiedziała już Harry’emu o tym wszystkim. Jednak dyrektorka odnosiła się do niej dość chłodno, więc Ginny zaczęła obawiać się jaki szlaban czeka ją wieczorem.

Godziny mijały szybko tego dnia i nim się obejrzała, była już pora kolacji, i spotkanie z McGonagall też zbliżało się nieuchronnie. Gdy wieczorem weszła z Jill do Wielkiej Sali przy większości stołów siedziało już wielu uczniów. Przy stole Gryfonów zauważyła Rona i Hermionę. Podeszła do nich.

- Cześć, widzieliście Harry’ego? – spytała, siadając obok nich. Nie była pewna, czy to, co się wydarzyło nie doszło już do nich.

- Nie – odparł Ron. – Coś się stało?

- Nic. – Opuściła głowę. – Ale muszę z nim porozmawiać.

Ron patrzył na nią lekko zaskoczony.

- To czemu jesteś taka skwaszona? – spytał.

Ginny zignorowała to pytanie.

- Przed chwilą miał chyba zajęcia z piątą klasą, więc prawdopodobnie jest u siebie w gabinecie – stwierdziła Hermiona.

- Aha, w porządku – odetchnęła.

Może Harry jeszcze nic nie wie. Punktami tak bardzo się nie przejmowała, ale ten szlaban u McGonagall...

Po chwili podeszła do nich mała wystraszona Gryfonka.

- Czy to ty jesteś Ginewra Weasley? – spytała drżącym głosem.

- Tak, to ja. O co chodzi? – Ginny odwróciła się do niej.

- Mam ci to przekazać.

Dziewczynka podała jej jakiś zwitek pergaminu i od razu uciekła.

- Ginewra? – Wszyscy spojrzeli zaskoczeni na nią, gdy rozwijała pergamin. Poznałaby to pismo wszędzie.

- To od Harry’ego – powiedziała cicho.

Czyli on już wie, i nie jest zadowolony, bo nigdy do niej nie mówił pełnym imieniem. Spojrzała na Jill.

- Mamy natychmiast przyjść do niego, bo dostaniemy kolejny szlaban.

- Natychmiast? – spytała Jill. – A kolacja?

- Odechciało mi się jeść – stwierdziła, wstając.

- Sz-szlaban? Od Harry’ego? Prawdziwy? – wyjąkał Ron, patrząc na Ginny. Nie mógł uwierzyć własnym uszom, że jego siostra została ukarana. Przełknął za szybko kurczaka, przez co trochę go zatkało.

- Anapneo – mruknęła Hermiona i uderzyła go w plecy.

- Z-za co? – wysapał, gdy mógł już oddychać.

Ginny rzuciła mu poirytowane spojrzenie.

- Nieważne. Dostałam szlaban od McGonagall. A za chwilę dostanę kolejny, jak się nie pospieszymy.

Harry stał przy kominku i czekał na przyjście Ginny i Jill. W ręku trzymał notatkę od McGonagall, z której dowiedział się, co się stało rano. Walka Ginny z Crabbe’em na oczach całej szkoły. To, że była mistrzynią w rzucaniu upiorogackami, nie budziło w nim żadnych wątpliwości, tylko dlaczego nie przyszła z tym od razu do niego? I dlaczego Crabbe zaczął czepiać się jej?

Podszedł do biurka i wyciągnął z szuflady stary pergamin. Stuknął w niego różdżką i mruknął:

- Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego.

Na pergaminie zaczęła pojawiać się mapa Hogwartu, a małe czarne kropki z nazwiskami poruszały się w różnych częściach zamku. Większość była na kolacji. Omiótł wzrokiem całą mapę. Na błoniach zobaczył krążącego Hagrida, a przy bramie kręcił się Graup. Odetchnął. Nic nie wskazywało na niebezpieczeństwo. Spojrzał na miejsce na mapie, gdzie znajdowała się Wielka Sala. Przy stole Gryfonów zauważył Rona i Hermionę, a obok nich siedziała Ginny. Przed chwilą poprosił przechodzącą Gryfonkę, aby zaniosła jej prośbę, żeby razem z Jill przyszła do niego. Co on ma jej powiedzieć? Ginny zachowała się przecież tak samo, jak on kilka lat temu, w starciu z Malfoyem.

- Szkoda tylko, że nie widziałem Goyle’a z nietoperzami na twarzy – zaśmiał się cicho.

Zauważył, że kropka Ginny zaczęła się poruszać. Wyszła z Wielkiej Sali i parę minut później była już na pierwszym piętrze.

- Koniec psot - mruknął, dotykając różdżką mapy i schował pergamin do biurka.

Chwilę później usłyszał pukanie.

- Proszę.

Drzwi otworzyły się i w progu stanęły dwie dziewczyny.

- Harry, jesteś zły? - Ginny podeszła do niego ze spuszczoną głową, podczas gdy Jill zamykała drzwi.

- Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie? - spytał, podnosząc na nią wzrok. – I czemu musiałem dowiedzieć się o tym od McGonagall?

- Harry, a jak ty byś się zachował, gdyby to był Malfoy?

- Nie rozmawiamy o mnie – stwierdził sucho.

- On zaczął ją straszyć, musiała jakoś zareagować - wtrąciła Jill.

- Straszyć?

-  No... tak to zabrzmiało. Zaczął coś mówić, że może ciebie zabraknąć, że nie będzie mnie nikt chronił...

Harry podszedł do kominka. Kawałki układanki zaczęły powoli układać się w jedną logiczną całość. Zaczynał się domyślać, kto jest szpiegiem, tylko jak to udowodnić?

- A dlaczego ty jej nie powstrzymałaś? – spytał po chwili, odwracając się do nich i spoglądając na Jill, chociaż wiedział, co za chwilę usłyszy.

- Próbowałam, tylko Ginny... - spojrzała porozumiewawczo na nią.

- Harry, daj spokój przecież wiem, że ty byś się tak samo zachował do Malfoya – żachnęła się Ginny.

- Nie wypominaj mi tego – mruknął.

- Ale to prawda! – krzyknęła.

Harry pokręcił głową.

- W każdym razie macie o ósmej szlaban. I żadnych wymówek – dodał, grożąc jej palcem, gdy zauważył, że Ginny już otwierała usta, żeby coś powiedzieć.

- Przecież nic nie mówię – żachnęła się ponownie. – Chciałam tylko zapytać, czy wiesz co nas czeka.

- No wiem. Tylko nie cieszcie się jeszcze. Crabbe ma oddzielny szlaban u Slughorna. – Gdy to powiedział, obie odetchnęły. – A wy macie oddzielne szlabany. Ty Jill masz pomóc Filchowi w Izbie Pamięci, a ty, Ginny...

- Mam szlaban z tobą? – spytała z nadzieją w głosie.

- Niestety nie. – Uśmiechnął się pod nosem. -  Masz szlaban z samą McGonagall.

Obie jęknęły.

- I co mam u niej robić?

- Tego już niestety nie wiem. Teraz muszę was obie zaprowadzić na wasze szlabany – powiedział, spoglądając na zegarek i podszedł do drzwi.

- Po co? Myślisz, że nie trafimy? – prychnęła Jill.

- Nie o to chodzi. Zapomniałyście, że po dziewiętnastej nie wolno chodzić po zamku? Bez żadnych wyjątków?

- Oczywiście, że nie, panie profesorze – mruknęła Ginny.

Harry spojrzał na nią, i udając, że tego nie usłyszał, powiedział:

- To wychodźcie. Najpierw zaprowadzę ciebie Jill, a potem Ginny.

- No jasne, chcecie się mnie pozbyć – mruknęła niezadowolona Jill, wychodząc na korytarz.

Harry i Ginny spojrzeli na siebie.

- Nie o to chodzi – stwierdził Harry, zamykając drzwi. – Po prostu Izba Pamięci jest po drodze do McGonagall.

Gdy dotarli na trzecie piętro stwierdzili, że Filcha jeszcze nie ma. Harry zapalił różdżkę, a one rozejrzały się po pomieszczeniu. Statuetki, tarcze i puchary połyskiwały różnymi kolorami, odbijając od siebie światło padające z różdżki.

Harry podszedł do najbliższej gablotki i spojrzał na leżącą tam odznakę. To była Specjalna Nagroda za Zasługi dla Szkoły, którą dostał w drugiej klasie od Dumbledore’a, kiedy uratował Ginny i Hogwart, zabijając bazyliszka i niszcząc jeden z horkruksów. To było tak dawno, ale on pamiętał z tamtych czasów wszystko, jakby to było wczoraj.

Nagle z drugiej strony usłyszeli głośne miauknięcie Pani Norris, a zaraz potem człapanie Filcha.

- Co wy tu robicie? – wychrypiał. – Potter?

- Przyprowadziłem Jill – Harry mruknął w odpowiedzi. – Wrócę za dwie godziny, żeby zaprowadzić ją z powrotem do wieży Gryffindoru.

- Nie zostawiajcie mnie z nim, proszę – szepnęła Jill, podchodząc do Ginny. – Na pewno zacznie mi gadać, jak chciałby wieszać nas za ręce pod sufitem.

- Trzymaj się – szepnęła Ginny, w odpowiedzi chwytając ją za rękę. – Poradzisz sobie.

- Ginny, McGonagall czeka – Harry podszedł do nich. – Już ósma.

Ginny ścisnęła mocniej ramię koleżanki i wyszła za Harrym. Ale nim dotarli na siódme piętro, tuż przed chimerą strzegącą wejścia do gabinetu dyrektora, z pobliskiej klasy wyskoczył na nich Irytek.

- Zakochana para! Zakochana para! Głupotter i Marchewka! – zarechotał.

- Jak ja go nienawidzę – mruknęła Ginny.

- Irytek spadaj! – krzyknął Harry, zatrzymując się przy chimerze.

- Szukacie jakiejś kryjówki, co? – spytał, wydmuchując przy okazji wielki balon z gumy do żucia.

- Bo pójdę po Krwawego Barona!

- O! Pottuś pokazuje różki! HI! HI! HI!

- Co tu się dzieje? – Zza gargulca wyłoniła się McGonagall.

Irytek, cały czas chichocząc, zniknął za najbliższym rogiem. McGonagall spojrzała na Harry’ego i Ginny.

- Potter i Weasley. Zapraszam. Rozumiem, że panna Wailey jest już w Izbie Pamięci? –spytała, gdy weszli do gabinetu, a ona usiadła za biurkiem.

- Tak, pani dyrektor – odparł Harry. – To ja już pójdę. Miałem tylko przyprowadzić...

- Nie, Potter, zostań. – Przerwała mu. - Tak naprawdę to chciałam z wami porozmawiać. Usiądźcie. – Wskazała na krzesła przed jej biurkiem.

Usiedli. Harry spojrzał na McGonagall. Wyglądała na zmęczoną.

- Musicie być ostrożni – powiedziała, spoglądając na nich z powagą.

Jej głos był pełen niepokoju i troski, jakiej dawno u niej nie słyszał.

- Szczególnie tobie Potter nie powinnam o tym przypominać. Wiesz przecież, że śmierciożercy tylko czekają, żeby cię dopaść.

- No tak, ale co... – zaczął Harry. Ginny przysunęła się bliżej do niego i chwyciła go za rękę.

- „Prorok Codzienny” już dawno przestał pisać prawdę. Wiem to z pewnych źródeł, że śmierciożercy od śmierci ministra kontrolują wszystkie teksty tam umieszczane. W Ministerstwie Magii też robi się coraz bardziej gorąco. Oficjalnie mówi się o kontrolach dokonywanych w różnych departamentach, ale to tylko przykrywka. To śmierciożercy opanowują ministerstwo poprzez zastraszanie pracowników.

- Zastraszanie? – spytała Ginny drżącym głosem.

- Tak. I robią to za pomocą zaklęcia Cruciatus.

- Czy tata... – Ginny podniosła głowę, spoglądając na McGonagall.

- Z tego co wiem, to jeszcze nie dotarli do Artura, ale są to informacje sprzed kilku dni, więc... nie wiem. Prawdopodobnie niedługo... mogą do niego dotrzeć.

- Skąd pani to wie? – spytał Harry. – I co to ma wspólnego z nami?

Wstał i zaczął krążyć po gabinecie.

- Potter, zastanów się. – Głos McGonagall stał się szorstki i surowy.  – Śmierciożercy nie chcą wzbudzać podejrzeń. To, co napisał „Prorok” po ucieczce Malfoya wywołało panikę wśród czarodziejów. Obawiam się o bezpieczeństwo szkoły i nie wiem, czy niedługo nie zaatakują Hogwartu. Wy oboje jesteście w największym niebezpieczeństwie.

- Hermiona i Ron również – stwierdził Harry, zatrzymując się za krzesłem Ginny i położył ręce na jej ramionach. – Przecież wszyscy wiedzą, że na nich też mi bardzo zależy.

- Tak, to prawda. – Dyrektorka westchnęła. – Dlatego powinniście uważać. Myślałam o jakiejś ochronie dla was, ale...

- Żadnej ochrony – przerwał jej trochę za szorstko, więc szybko dodał: - pani dyrektor. To nic nie da. Pomoże tylko śmierciożercom. I tak nie wiem, czy w Hogwarcie nie ma już jakiegoś ich szpiega.

- Szpiega? – McGonagall popatrzyła zaskoczona na niego.

- Tak. Od kilku miesięcy mam wrażenie, że jestem obserwowany. Myślę, że dlatego w październiku wydarzyło się to... – urwał.

Spojrzał na Ginny i ścisnął mocniej jej ramię, a ona wyciągnęła rękę, chwytając jego dłoń. Nie był pewny, czy dobrze zrobił mówiąc o tym McGonagall. Rozejrzał się po gabinecie i dostrzegł zaciekawione spojrzenie Dumbledore’a spoglądającego z portretu. On nigdy nie wyśmiał jego hipotez, niezależnie jak bardzo były nieprawdopodobne. I przecież większość z nich się sprawdziła.

- Dlatego nie potrzebujemy żadnej ochrony. – Powiedział po chwili. – Sami się tym zajmiemy.

- Domyślałam się, że tak powiesz. – McGonagall pokiwała głową. – Ale może właśnie dlatego...

- Dziękujemy pani profesor, ale naprawdę nie potrzebujemy pomocy – powiedziała Ginny, wstając. Podeszła do Harry’ego, a on objął ją w pasie. – Jakoś sobie poradzimy.

- W porządku. W takim razie wracajcie do dormitoriów. Panna Wailey na pewno się niepokoi w Izbie Pamięci. Idźcie po nią i dobranoc.

- Dobranoc pani profesor – odparli chórem i wyszli z gabinetu.