12. "Jak mam z nią porozmawiać?"

Harry wsypał garść proszku Fiuu do kominka i krzyknął:
- Nora!
Ogień zamienił się w szmaragdowozielone płomienie, wkroczył w nie i zaczął się obracać. Po chwili widział wirujące kominki innych czarodziejów, aż w końcu zobaczył ten, do którego zmierzał – kominek w kuchni państwa Weasleyów. Przed nim stał wysoki, rudowłosy chłopak.
- Ron! – Krzyknął.
- Cześć Harry, wreszcie jesteś, mama już się martwiła, czy nic ci nie jest. Tak szybko podobno ostatnio uciekłeś.
Pani Weasley w chwili przybycia Harry’ego akurat wchodziła do kuchni.
- Witaj Harry, kochaneczku – zawołała pani Weasley. – Chodź, dam ci coś do jedzenia, zanim będzie kolacja.
- Dziękuję, ale powinienem najpierw poszukać… - Zaczął się tłumaczyć, ale pani Weasley mu przerwała:
- Zjedz. Gorąca zupa dobrze ci zrobi. Chyba nic nie jadłeś w Dolinie. Jak zwykle jesteś taki chudy.
- Okej. Dziękuję pani Weasley. – I patrząc na Rona spytał: - a gdzie jest Hermiona? Zastanawiał się, czy przed spotkaniem z Ginny nie porozmawiać najpierw z nią, aby mu poradziła, co ma robić, bo na jej słowach najbardziej polegał, jeśli chodziło o sprawy damsko – męskie. Usiadł przy kuchennym stole, a naprzeciwko usiadł Ron.
- W kurniku, pomaga Ginny zebrać jajka na kolację – odpowiedziała zamiast Rona pani Weasley stawiając na stole garnek z gorącą zupą.
- A dlaczego pytasz? – Ron spojrzał zaskoczony na przyjaciela. – Myślałem, że bardziej interesuje cię Ginny, niż moja żona.
- Tylko chciałem z nią porozmawiać, to wszystko. – Powiedział zmieszany nalewając sobie na talerz zupę.
Po chwili otworzyły się drzwi prowadzące do ogródka i weszły dwie dziewczyny: jedna z burzą kędzierzawych, brązowych włosów, druga z rudymi włosami, która na widok Harry'ego zaczerwieniła się i wskoczyła na schody prowadzące na górę. Harry poczuł, jak jego żołądek wywinął koziołka, gdy spojrzał na nią i pomyślał:
"Jednak znowu ucieka na mój widok. Czyżby nadal mnie unikała? I jak mam z nią porozmawiać?"
- Harry! – Krzyknęła Hermiona – jak dobrze cię widzieć! - Podbiegła do niego i ucałowała go w policzek.
- Cześć, możemy pogadać? Tak na osobności? – Dodał, bo nie chciał rozmawiać przy Ronie.
- Chętnie, sama miałam cię o to prosić. Tylko gdzie?
- Może wyjdziemy na zewnątrz? – Zaproponował.
- OK. Ron spojrzał na nich, ale tylko wzruszył ramionami.
Harry i Hermiona wyszli do ogródka, gdzie kilka gnomów próbowało wyciągnąć robaki z ziemi.
- Co się stało, Harry? – Spytała, a Harry rozejrzał się czy nikt ich nie podgląda i nie podsłuchuje.
- Proszę cię o radę, ale nie mów na razie tego Ronowi, bo się będzie śmiał –zaczął Harry, ale nie wiedział w sumie, od czego zacząć.
- Chodzi ci o Ginny, prawda? – Hermiona zawsze wiedziała, co mu chodzi po głowie.
- Skąd wiesz? – Spojrzał na nią zaskoczony.
- Harry, widziałam przed chwilą twoje spojrzenie, jak Ginny weszła do kuchni. Nie mogłeś oderwać od niej wzroku.
- To aż tak widać?
- Ech... Harry – westchnęła Hermiona – wiem, o co chcesz spytać, tak Ginny nadal o tobie myśli, a co ja ci napisałam w liście? Przecież była przy tobie w szpitalu.
Harry uśmiechnął się.
- Naprawdę?
- A ile razy mam ci to powtarzać? Co prawda zachowujecie się jak małe dzieci, które udają, że się nie znają i zamiast porozmawiać, uciekacie przed sobą i rozmawiacie o sobie z innymi, tak jak my teraz. – Westchnęła. - Przed twoim przyjazdem, w kurniku, Ginny właśnie mnie wypytywała o to samo w stosunku do ciebie – zaśmiała się.
- To jak? Mam się jej zapytać czy chce być ze mną?
- A co ci mówi serce? Przecież wiesz jak to było ze mną i Ronem. Te nasze ciągłe kłótnie w szkole... i dokąd nas to doprowadziło?
- Tak. Nienawidziłem tego u was, tych waszych kłótni – zaśmiał się Harry. – Ale przecież my się nie kłócimy, tak jak wy.
- No nie... Ale oboje nie możecie żyć bez siebie. Ginny martwi tylko to, czy ty mimo tych strasznych sytuacji, jakie przeżyłeś podczas spotkań z Voldemortem nadal o niej myślisz…
- Przecież wiesz, że musiałem w tym roku o niej zapomnieć, a wcale nie było łatwo. – Przerwał jej Harry. – Gdybym tego nie zrobił On dotarłby do niej, spełniłby się ten koszmar, który miałem w szpitalu, i być może ona by zginęła, a wtedy ja też bym nie mógł żyć – bez niej. Cały czas bym się za to winił.
- Wiem Harry, wiem. To cud, że wszyscy przeżyliśmy. No, nie wszyscy. – Mówiąc to miała na myśli Neville’a, Szalonookiego i wszystkich tych, którzy wcześniej walczyli z Voldemortem.
Harry westchnął. Nie chciał teraz o tym myśleć, chociaż wiedział, że ten temat będzie wracał. Śmierciożercy nadal siali panikę i zniszczenie wśród niewinnych czarodziejów i mugoli.
- Dziękuję ci Hermiono, za to, że zawsze dajesz mi dobre rady. Mam wyrzuty sumienia, bo ty zamiast zająć się sobą i Ronem wysłuchujesz naszych problemów.
- W porządku, mieliśmy ostatnio dużo czasu dla siebie. – Uśmiechnęła się. – Ale wy moglibyście w końcu porozmawiać. Może dzisiaj po kolacji?
- Chciałem z nią porozmawiać od razu, jak się pojawiłem, ale mama Rona zatrzymała mnie w kuchni, dając mi zupę, a Ginny jak zwykle uciekła…
- Bo… - nie dokończyła, gdyż z domu wyszedł Ron, który krzyknął:
- Chodźcie, mama mówi, że kolacja gotowa. – Podszedł do nich, wziął Hermionę za rękę i pocałował ją. Harry odwrócił głowę, bo z domu wyszła pani Weasley i podeszła do nich.
- Harry, kochaneczku, będziesz spał w pokoju Freda i George’a, jak zwykle, dobrze? I chodźcie już na kolację, bo wszystko wystygnie, a tata będzie później, ma pilne sprawy w ministerstwie.
- Dobrze pani Weasley – odpowiedział Harry i poszedł do środka.