21. U Hagrida

Pierwsze tygodnie nauki bardzo szybko im minęły. Harry i Ginny rzadko się w tym czasie widywali. Najczęściej spotykali się wieczorami w pokoju wspólnym, gdy Harry się uczył, obsztorcowywany przez Hermionę, albo sprawdzał prace domowe młodszych klas w swoim gabinecie. Wtedy mieli jedyną możliwość bycia ze sobą sam na sam. W ciągu dnia nie mogli się spotykać, bo on albo omawiał z Lupinem tematy kolejnych zajęć, albo mieli własne zajęcia z innych przedmiotów.

Spotykali się tylko na zajęciach z obrony, gdzie Ginny była najlepsza ze wszystkich uczniów, czym zyskiwała sobie dodatkowe punkty, które straciła u niego na pierwszej lekcji.

Siódmy rok nauki obrony przed czarną magią prowadził Lupin, tylko w czasie pełni Harry miał przerabiać materiał pozostawiony i omówiony wcześniej. Obaj bowiem stwierdzili, że tak będzie najlepiej, bo w tym czasie Harry zajmie się nauką innych przedmiotów do owutemów.

W ostatnią sobotę września Harry zaplanował pierwszy trening i wybór nowego ścigającego. Kiedy obudził się w sobotę rano i spojrzał w okno z radością stwierdził, że pogoda jest idealna do gry. Świeciło słońce, a niebo było prawie bezchmurne. Wstał i zobaczył, że Rona nie ma już w dormitorium. Ubrał się i nie czekając już na nikogo poszedł do Wielkiej Sali na śniadanie. Podszedł do stołu Gryfonów, gdzie siedzieli już wszyscy członkowie drużyny i przyjaciele.

- Gotowi na dzisiejszy trening? – spytał, klepiąc Rona po plecach.

- Tak. Siadaj. Idziesz dzisiaj do Hagrida? – Ron spojrzał w górę na niego. – Bo my z Hermioną to planujemy.

- Wiesz, jak nie lubię sobót bez możliwości pogadania z nim – wtrąciła Hermiona.

- Jasne – odparł i usiadł obok. – Stęskniłem się za nim, a dzisiaj mam wreszcie wolną sobotę. Mam nadzieję, że Ginny też z nami pójdzie. O, już idzie – dodał, patrząc w stronę wejścia.

- Cześć! – Ginny podeszła do nich i pocałowała Harry’ego w policzek. – To co dzisiaj robimy po treningu?

- Idziemy do Hagrida. Idziesz z nami?

- Bardzo chętnie. A ty masz wolne popołudnie? – spytała, patrząc na Harry’ego i siadając obok. – Myślałam, że masz do sprawdzenia prace trzecich klas.

- Mam, ale mogę to zrobić jeszcze jutro. Poza tym kiedyś muszę odpocząć i spędzić ten wolny dzień z tobą, hmm? – Wyciągnął rękę i objął ją w pasie. – Zjedz coś, bo za chwilę mamy trening.

- Tak jest kapitanie – szepnęła, sięgając jedną ręką po tost, a drugą lekko salutując.

Na stadionie była już grupa chętnych do załapania się do drużyny. Wśród zebranych byli także Dean z Seamusem i Jill – koleżanka Ginny.

- A co ona tu robi? – spytał Harry, patrząc na Ginny.

- Prosiła mnie o to. Namówiłam ją, żeby sama się zgłosiła. Mam nadzieję, że się nie gniewasz?

- No dobra, zobaczymy – mruknął, a głośno krzyknął: – Ron, naszykuj się do obrony! Zaczynamy sprawdzanie chętnych.

Trening szybko minął. Ostatecznie do drużyny została wybrana Jill, bo podczas mini-meczu okazało się, że najbardziej współgra z pozostałymi ścigającymi, czyli Ginny i Demelzą. Dean, po krótkiej i ostrej wymianie zdań z Harrym, został rezerwowym.

Po skończonym treningu w szatni, ustalili jeszcze, że w przyszłą sobotę będzie następny trening i wszyscy wyszli. Została tylko Ginny i Ron.

- I co? cieszysz się, że w drużynie jest ta twoja koleżanka? – Harry podszedł do Ginny i objął ją.

- Dziękuję ci – pocałowała go.

- Ona była naprawdę najlepsza z nich wszystkich, ale zobaczymy jak jej pójdzie na pierwszym meczu. Mógłbym wybrać Deana, ale nie mam ochoty na kłótnie w drużynie.

- Rozumiem cię. Nie miałabym ochoty z nim grać.

- Idziemy, czy będziecie tak stać? Hermiona czeka na zewnątrz – przerwał im Ron, który przestępował z nogi na nogę przy drzwiach i patrzył na nich. – Chyba po raz setny przeczytała ten swój podręcznik do numerologii.

- Już idziemy.

Chatka gajowego stała jak dawniej pod lasem. Mimo, że ponad rok temu spłonęła po ucieczce śmierciożerców i rzucanych przez nich zaklęć, teraz była cała. Hagrid odbudował ją własnymi rękami niekiedy pomagając sobie czarami.

Kiedy dotarli do domku, z lasu wybiegł do nich Kieł skacząc na Harry’ego i próbując wylizać mu twarz, a za nim Hagrid.

- Cześć dzieciaki! – zawołał, gdy ich zobaczył. – Wchodźcie, wchodźcie. Zaraz zrobię herbatki – i otworzył drzwi, wpuszczając ich do środka.

Wszyscy usiedli naokoło stołu, a Hagrid podszedł do kominka i zawiesił czajnik nad ogniem.

- Właśnie wróciłem od Graupka. Często teraz do niego chodzę. Nie to co wy, dawno was u mnie nie było. Myślałem, że zapomnieliście, gdzie jest moja chałupka.

- Przepraszamy Hagridzie, ale wiesz, ostatnio mamy tyle nauki przed owutemami... – Hermiona zaczęła ich usprawiedliwiać.

- Przecież wiem. Nie mam o to do was pretensji, szczególnie do ciebie Harry – powiedział Hagrid, patrząc na chłopaka. – Teraz to masz tyle na głowie, co?

- Ależ Hagridzie, brakowało mi ciebie i twoich ciasteczek – odparł Harry, biorąc jedno. – A poza tym mam wreszcie wolną sobotę.

- No tak. Tobie należy się teraz odpoczynek – odparł olbrzym stawiając kubki wielkości cebrzyków na stole. – Cholibka, Harry, wiesz co? Jak usłyszałem, że w tym roku ty masz zostać nowym nauczycielem obrony przed czarną magią, to nie wiedziałem, co powiedzieć. Mało kto się na to godzi.

- Wiesz, że gdyby to nie było ostatnie życzenie Dumbledore’a na pewno bym się nie zgodził. Zrobiłem to wyłącznie ze względu na jego pamięć.

- To był wspaniały człowiek, Dumbledore. Szkoda tylko, że nie dożył tego dnia, kiedy Sam-Wiesz-Kto w końcu został pokonany. I to w dodatku przez ciebie.

- Taak... – Harry westchnął. – Ostatnio tak mi go brakuje.

- Jasne. McGonagall to jednak nie to samo, co on – Ron musiał się wtrącić.

- No tak, ale to także ją Dumbledore ustanowił nowym dyrektorem i nie masz tu nic do gadania – Hermiona warknęła, patrząc na niego.

- Czy wy zawsze musicie się kłócić? – Ginny wstała i podeszła do Harry’ego, siadając mu na kolanach, patrząc na swojego brata i szwagierkę. – Mam czasami tego dość.

- Ja to znosiłem przez siedem lat i chyba się już do tego przyzwyczaiłem – Harry zaczął się śmiać i spojrzał na Ginny. – Już mnie to nie dziwi.

- Tylko bez kłótni, proszę - Hagrid przerwał ich rozmowę. - Zastanawia mnie tylko, jak to się stało, że wy dwoje się pobraliście?

- Wiesz, mówią, że przeciwieństwa się przyciągają – zaczął powoli Harry, patrząc na przyjaciół, ale Hermiona spojrzała na niego zła.

- No nie, Harry ty też? – odwróciła się od nich i wyjrzała przez okno.

- Co, ja też? Przepraszam, ja tylko żartowałem – powiedział zakłopotany i spojrzał na Rona – co jej się stało? – szepnął.

- Nie wiem. Ostatnio ma złe dni. Czepia się o wszystko.

- Hermiono, co się dzieje?

- O nic, dajcie mi spokój! – i wybiegła z chatki.

- Hermiono! – krzyknął Ron i wybiegł za nią.

Wszyscy wyszli na zewnątrz. Ron przytulał Hermionę na grządce z dyniami, a Harry stał obok. Nie chciał im przeszkadzać.

- A gdzie jest Hardodziob, Hagridzie? – spytała Ginny, rozglądając się, bo nie chciała słuchać ich rozmowy. – Dawno go nie widziałam.

- Na pewno poleciał gdzieś. Ale wróci. Dobrze mu u mnie, ale czasami musi rozprostować skrzydła.

- Pewnie tęskni za Syriuszem – stwierdziła cicho i spojrzała na Harry’ego. Nie chciała żeby to usłyszał.

Hagrid spojrzał na nią z zaciekawieniem i powiedział:

- A ty? Jakoś nigdy nie widziałem cię z nimi – wskazał głową w kierunku trójki przyjaciół. – Zawsze przychodzili do mnie sami.

- Zaręczyliśmy się w wakacje. Ja z Harrym – dodała, lekko się rumieniąc.

Olbrzym spojrzał zaskoczony i podszedł do Harry’ego, klepiąc go po plecach, tak, że ten prawie wylądował na kupie kompostu.

- Gratulacje Harry! – krzyknął. – Kiedy zamierzałeś mi o tym powiedzieć? Kiedy wasze dzieci tu przyjdą, co?

- Ależ nie – Harry pokręcił głową, prostując się. – Wiesz, tyle się działo ostatnio...

- Przecież wiem, ale mam nadzieję, że chociaż zaprosicie mnie na ślub. A kiedy on będzie?

- Mamy jeszcze czas – stwierdził i popatrzył na Ginny, która w tym czasie podeszła do Hermiony. – Oczywiście, że będziesz zaproszony - dodał. – Nie może tam ciebie zabraknąć.

Spojrzeli w kierunku pozostałych. Teraz Ginny przytulała Hermionę, a Ron stał z boku. Nie potrafił jej pocieszyć. Hermiona wtuliła się w Ginny i zaczęła się jej żalić.

- Hermiono, co się dzieje? Czy między wami się nie układa? – spytała Ginny.

- Nie, wszystko w porządku.

- To co jest? Nie widziałam cię nigdy płaczącej.

- Chodźmy stąd. Nie chcę płakać przy nich – Hermiona wskazała na Rona i resztę.

- Dobrze, przejdźmy się.

Ginny wzięła Hermionę za rękę i poszły skrajem Zakazanego Lasu, a Ron podszedł do Harry’ego i Hagrida.

- Nie rozumiem dziewczyn – stwierdził, kręcąc głową. – Nie wiem o co jej chodzi. Rano była w dobrym humorze, a teraz... – spojrzał za nimi.

- Przejdzie jej – Hagrid próbował go przekonać.

- No tak, ale co ja mam zrobić?

- Nie wiem – zaczął Harry – porozmawiaj z nią, może przytul. To ty jesteś jej mężem, nie ja.

Tymczasem Hermiona i Ginny szły powoli w cieniu drzew.

- Powiedz mi, co się dzieje – Ginny spojrzała na dziewczynę.

- Nic. Wszystko w porządku.

- To czemu płaczesz?

Zatrzymały się i spojrzały w sobie w oczy.

- Zazdroszczę wam, to wszystko. Nigdy bym się nie spodziewała, że Harry będzie taki czuły i opiekuńczy do ciebie. Kiedy usiadłaś mu na kolanach i on patrzył na ciebie, to czułam szczęście bijące od was.

- A Ron? On taki nie jest?

- Przed chwilą pierwszy raz od dłuższego czasu mnie przytulił, na tej grządce u Hagrida.

- Nie wierzę. Co prawda dawno nie widziałam was razem, ale to dlatego, że my chcieliśmy być sami i chowaliśmy się przed wszystkimi.

- Niestety, to prawda – Hermiona spojrzała w stronę chatki Hagrida. – Harry miał rację mówiąc, że przeciwieństwa się przyciągają. Jesteśmy inni, ale kochamy się i nie możemy żyć bez siebie.

- To porozmawiaj z nim. To wam pomoże. Ja pamiętam naszą rozmowę, którą odbyliśmy jeszcze w Norze. Wszystko sobie wtedy wyjaśniliśmy.

- W porządku.

- A teraz chodź. Widzę, że Harry nas woła. Trzeba wracać, bo już późno.

Wróciły pod chatkę. Ron podszedł do nich i przytulił Hermionę do siebie.

- Przepraszam cię. Jestem nieczułym draniem, ale mam nadzieję, że to się zmieni pod twoim okiem.

- Dobrze - odparła Hermiona.

Ginny spojrzała na Harry’ego, który spytał:

- Wszystko w porządku?

- Tak. Wy sobie pogadaliście i my.

- Noc już się zbliża – wtrącił Hagrid – a wy nie powinniście być tak późno poza zamkiem.

- Są ze mną, a z nauczycielem można – stwierdził Harry.

- Tak, ale ty też jesteś uczniem.

- Dobra, już koniec – Harry spojrzał na Rona i Hermionę. – Jak chcecie to dam wam wolny gabinet i tam sobie pogadacie, ale nie dzisiaj. Dziś jest mój.

- Dzięki Harry, ale jakoś sobie poradzimy – odparł Ron i pożegnawszy się z Hagridem wszyscy wrócili do zamku.