18. Pokątna i powrót do Hogwartu

Nadszedł ostatni tydzień wakacji, w którym pojechali na Pokątną, żeby kupić wszystkie rzeczy potrzebne do szkoły.

Magiczna ulica nie była już taka jak kiedyś. Zrobiła się ponura i szara. Większość sklepów była pozamykana, a w oknach nadal wisiały wyblakłe plakaty zbiegłych śmierciożerców sprzed dwóch lat, albo informacje z ministerstwa. Gdzieniegdzie były też okna i drzwi pozabijane deskami. Prawdopodobnie ich właściciele już nie wrócili, bo zginęli z rąk śmierciożerców, albo samego Voldemorta.

- Straszne. Jak tu się zmieniło – stwierdziła Ginny rozglądając się wokół, gdy przeszli przez magiczną bramę na brukowaną uliczkę.

- Tak. Myślałem, że po porażce Voldemorta wrócą, ale prawdopodobnie, albo nadal boją się ataku, albo... – nie dokończył, bo właśnie mijali lodziarnię Floriana Fortescue zabitą deskami.

W Banku Gringotta szybko wyciągnęli ze skrytek trochę pieniędzy i poszli na zakupy. W centrum Eeylopa Harry kupił trochę przysmaku sów, bo jego zapasy dla Hedwigi już się kończyły, w aptece uzupełnili zapasy do eliksirów, a w księgarni Esy i Floresy brakujące książki. Po zrobionych zakupach poszli też odwiedzić Freda i George’a.

- Witamy zakochaną parę w naszych skromnych progach – powitał ich Fred, który stał w drzwiach sklepu.

- Niestety nasze zapasy eliksirów miłosnych powoli się kończą, ale wam to chyba nie potrzebne, co? – dodał George, który stanął obok brata.

- Nie, nie potrzebne, ale tobie by się chyba przydało? – spytała Ginny, wchodząc do środka.

- Mi? Po co? – George spojrzał za nią zaskoczony.

- Przecież widzę, jak ciągle patrzysz w stronę tej waszej pracownicy, Verity.

- Ja tylko sprawdzam, czy nie potrzebuje pomocy.

- I ja mam niby w to uwierzyć? – spytała kpiąco.

- A kiedy wasz ślub? – wtrącił Fred – nie powiedzieliście nam tego ostatnio. Tylko powiedzcie w miarę wcześnie, bo nasza biedna mama musi się przygotować. Dwa śluby w ciągu dwóch lat, to było trochę za dużo.

- Sami jeszcze nie wiemy. Na razie wystarczy nam to, że jesteśmy razem – odparł Harry, a Ginny dodała:

- Przed nami szkoła. Mamy jeszcze czas, żeby się zastanowić.

- A tak w ogóle to macie coś nowego? – spytał Harry, podchodząc do Freda.

- Na razie nic. Mamy kilka zamówień na naszą Serię Tarczy. Ministerstwo nadal je kupuje, a poza tym wszystkie nasze produkty szybko znikają. Głównie Bombonierki Lesera. Pewnie dlatego, że zbliża się wrzesień i początek roku szkolnego.

- Mam nadzieję, że nie na nowego nauczyciela obrony przed czarną magią – powiedziała Ginny, zerkając tajemniczo na Harry’ego.

- Ja też. Ale przekonamy się w szkole – odparł, patrząc na nią i dodał cicho, tak, żeby tylko ona to usłyszała – mam nadzieję, że nie będziesz jedną z tych, którzy to kupili, co?

- Ja? Jakbym mogła. Będę na każdej twojej lekcji – szepnęła z wyrzutem.

- No dobrze, dobrze – zaśmiał się i przytulił ją do siebie. – Zobaczymy, co będziesz mówiła w szkole. Nie myśl, że będziesz miała lepiej od innych, tylko dlatego, że jesteś moją narzeczoną.

- Oj, nie strasz mnie. Już się nie mogę tego doczekać.

W ostatnim dniu przed wyjazdem pani Weasley zarządziła, aby wszyscy się spakowali do wieczora, bo następnego dnia nie będzie na to czasu. Jak zawsze miała rację, ale i tak rano wszyscy biegali po całym domu, nawołując się i poszukując swoich rzeczy, których nie zdążyli zapakować.

Na King’s Cross dotarli piętnaście minut przed jedenastą. Bez przeszkód przeszli na peron 9 i 3/4, gdzie stał już czerwony pociąg do Hogwartu.

Harry rozejrzał się po peronie. Uwielbiał zapach tego środka transportu i cieszył się, że znowu nim pojedzie. Ginny wzięła go za rękę i szepnęła mu do ucha:

- Tęskniłeś?

- Tak. Jak dobrze znowu się tu znaleźć – powiedział wciągając mocno powietrze.

- Harry, znajdźcie jakiś wolny przedział, a my przyjdziemy do was niedługo – Ron krzyknął do nich, bo on z Hermioną musieli iść do pierwszego wagonu na spotkanie prefektów.

- Jasne, wracajcie jak najszybciej – odpowiedział za nim Harry i poszedł z Ginny w drugą stronę.

Znaleźli wolny przedział w ostatnim wagonie. Postawili kufry na półce i usiedli obok siebie, a Ginny położyła głowę na jego ramieniu.

- Mam nadzieję, że nie ma Slughorna w pociągu – powiedział Harry – chciałbym w spokoju dojechać na miejsce. A poza tym nie mam zamiaru chodzić w tym roku na te jego wieczorki, które organizował dwa lata temu.

- Ja też nie lubiłam tych jego przyjęć. Może w tym roku też będziesz organizował treningi tak, żeby na nie nie chodzić? – Ginny spojrzała niego.

- Chyba tak zrobię. Muszę przemyśleć kogo wziąć na nowego ścigającego, bo przecież nie ma w tym roku już Katie Bell, a poza tym będę miał więcej zajęć, więc nie wiem czy będę miał na to czas.

Po chwili Ginny wskazała na przechodzącą obok przedziału dziewczynę.

- Patrz, czy to nie Luna? 

Harry też spojrzał i kiwnął głową.

- Tak, to ona. Pewnie szuka wolnego miejsca.

- Zaprośmy ją do nas.

Po tych słowach Ginny wstała i podeszła do drzwi. Otworzyła je i krzyknęła:

- Luna! Chodź do nas. 

Dziewczyna podeszła. W jednym ręku, jak zwykle, trzymała nowy numer „Żonglera”, a drugą ciągnęła kufer.

- Nie chciałam wam przeszkadzać - szepnęła.

- Oj, przestań. Wiesz, że nie będziesz. Siadaj – Ginny wskazała jej wolne miejsce, a Harry pomógł jej włożyć kufer na półkę.

- Dzięki. Cześć Harry – zwróciła się do chłopaka.

- Cześć. Jak tam wakacje? – spytał, ale od razu ugryzł się w język, gdy zobaczył, że Luna się skrzywiła, a Ginny spojrzała na niego porozumiewawczo. – Przepraszam, nie chciałem – dodał szybko.

- Nic się nie stało – odparła. – Nie były takie najgorsze, chociaż... miałam je spędzić z... – urwała, odwracając głowę. - Tylko z wami czuję, że mam kolegów – dodała. Harry spojrzał na Ginny. Wiedział, że oboje myślą to samo. Te wakacje miała spędzić z Neville’em, ale...

Nagle drzwi do przedziału otworzyły się, na co Harry i Ginny odwrócili głowy od Luny, żeby zobaczyć kto wchodzi. Zdziwili się, gdyż w drzwiach stał Lupin.

- Można się do was przysiąść? – spytał.

- Jasne, zapraszamy profesorze – powiedział Harry, wskazując mu wolne miejsce.

- Dzięki Harry i przestań do mnie mówić „panie profesorze”, bo czuję się strasznie staro. Mów mi po prostu po imieniu. Mamy przecież razem pracować.

- W porządku – odparł.

Lupin usiadł naprzeciwko Harry’ego i zaczęli rozmawiać, o tym, co będą robić na lekcjach obrony przed czarną magią, a Ginny przysiadła się do Luny.

Ron i Hermiona dotarli do nich dopiero po godzinie, kiedy przyjechał wózek z drugim śniadaniem. Kupili więc dyniowe ciastka i kociołkowe pieguski, bo byli strasznie głodni.

-  O, cześć Luna - przywitała się z dziewczyną Hermiona.

- Cześć - Luna spojrzała na wchodzących.

- Wiadomo już, kto jest drugim prefektem naczelnym? – spytał Harry.

- Tak. Ernie Macmillan – odparł Ron.

- Ernie? Na pewno jest dumny, co?

- Żebyś wiedział – stwierdził kwaśno.

- A, co poza tym? Było coś nowego? – Ginny oderwała się od jakiegoś artykułu, który czytała w „Żonglerze” i spojrzała na Hermionę.

- Nie. Choć mówili o jakiejś niespodziance, która ma być ogłoszona na uczcie powitalnej.

- Jakiej? Przecież nie o tej, o której wiemy?

- Nie wiem. Raczej nie.

Reszta podróży minęła im w spokoju. Na stacji w Hogsmeade usłyszeli znajomy głos Hagrida, który nawoływał nowych uczniów, żeby przeprawić ich przez jezioro.

- Pirszoroczni! Pirszoroczni do mnie!

- Jak dobrze usłyszeć znajomy głos - powiedział Harry wysiadając z pociągu.

- Tak. Ciekawe, czy Hagrid będzie nadal uczył opieki nad magicznymi stworzeniami? – spytała Ginny.

- Na pewno. Choć my się już tego nie uczymy, ale będziemy musieli go odwiedzić – powiedziała Hermiona stając obok nich. – Chodźcie, bo blokujemy przejście.

- Jasne. Bardzo mi go ostatnio brakowało.

Podeszli do jednego z powozów, który miał zabrać ich do zamku. Harry spojrzał na testrale i pomyślał: „Co bym dał, żeby was nie oglądać?”. I pokręcił głową.

- Harry, wszystko w porządku? – Ginny z troską popatrzyła na niego.

- Co? – otrząsnął się i spojrzał na nią. – Tak, wszystko w porządku.

- To chodź. – Pociągnęła go za rękę, bo w powozie czekali już Ron i Hermiona.