13. Nareszcie razem?

Przed kolacją Ginny siedziała w swoim pokoju i myślała, co zrobiła, gdy zobaczyła przed chwilą Harry’ego przy stole w kuchni.

„Co się ze mną dzieje? Zamiast rzucić mu się na szyję, bo wrócił, porozmawiać z nim, to ja uciekam. Przecież nie tak miało wyglądać to spotkanie. Za długo czekałam na niego.” – pokręciła głową. - Nie odpuszczę. Dzisiaj muszę z nim pogadać! – powiedziała już na głos.

Po kilkunastu minutach usłyszała z dołu krzyk matki:

- Ginny! Zejdź na dół. Kolacja gotowa!

Poszła do łazienki umyć twarz i zeszła do kuchni. Wszyscy już byli. Usiadła naprzeciwko Harry’ego, nie patrząc mu w oczy. Kolacja przebiegała w zupełnej ciszy. Słychać było tylko ciche zawodzenie jakiejś piosenkarki z radia stojącego przy zlewie i pobrzękiwanie sztućców.

Harry patrzył ukradkiem na siedzącą naprzeciwko dziewczynę. Nie wiedział jak zacząć rozmowę, ale z drugiej strony nie chciał rozmawiać przy świadkach. Ona też zerkała na niego, co chwila, spuszczając wzrok, próbując się uśmiechnąć. Na stole leżała jej ręka i Harry podniósł swoją, aby ją dotknąć, ale w tej samej chwili Ginny wstała, bo w okno zastukała sowa.

- Ta sowa przyniosła jakieś listy! Mają pieczątkę Hogwartu i są dla nas wszystkich! - zawołała.

- Przecież szkoła była zamknięta przez ostatni rok! - Harry wstał i podszedł do niej. Ginny podała mu jeden z listów zaadresowany do niego. Dwa pozostałe były dla Rona i Hermiony. Otworzył go. To, co zobaczył wprawiło go w osłupienie.

- To od McGonagall. We wrześniu otwierają szkołę, i ci, którzy chcą zakończyć naukę mogą kontynuować ją na kolejnym roku, tak jakby nie było przerwy. Pisze, że jestem nadal kapitanem drużyny i jestem na siódmym roku, a to znaczy, że mam w tym roku owutemy. – powiedział i znieruchomiał wpatrzony w list.

- O Boże! – krzyknęła Hermiona, odbierając list – to świetnie, ale to znaczy, że my także, a ja już nic nie pamiętam!

- Przecież my jesteśmy po ślubie! Jak mamy tam być? Spać będziemy oddzielnie? – Ron miał trochę wystraszoną minę.

- Przecież nie wybudują dla nas oddzielnej sypialni. – Hermiona spojrzała zażenowana na męża. – Ale przecież będziemy nadal razem. Harry, wracasz do Hogwartu?

- Taak. – Odpowiedział, nadal wpatrzony w list.

- A tobie, co jest? – Ron patrzył na Harry’ego, który stał, jakby zamienił się w słup soli. – Daj mi go! – I wyrwał mu go z ręki.

- Na brodę Merlina! Harry, ty masz uczyć obrony przed czarną magią? Jakim cudem? Przecież jesteś jeszcze uczniem! – Hermiona nie mogła się opanować, zaglądając przez ramię Ronowi.

- Taak... Sam nie mogę w to uwierzyć, ale dlaczego ja? – Harry nie mógł spojrzeć w oczy przyjaciołom.

Po chwili wszedł pan Weasley i powiedział:

- Witajcie dzieciaki! Harry miło cię znowu widzieć. Jutro przyjedzie profesor McGonagall, będzie chciała z tobą porozmawiać na temat obrony przed czarną magią, a teraz idźcie wszyscy spać, bo już późno.

- Dobry wieczór panie Weasley – odpowiedział odrętwiały Harry i poszedł za Ronem i Hermioną na górę, a Ginny poszła za nimi.

Weszli do pokoju, w którym miał spać Harry. Nikt się nie odzywał, dopóki nie usiedli na łóżku, a Hermiona zamknęła drzwi. Harry kręcił się po pomieszczeniu.

- Co mam o tym myśleć? – Wszystkie inne sprawy wyleciały mu z głowy, cały był roztrzęsiony. – Mam się zgodzić? Przecież jestem za młody! Dumbledore gdyby żył, na pewno miałby problem ze znalezieniem odpowiedniego nauczyciela obrony przed czarną magią i nigdy by się nie zgodził żebym to ja nim został! – Wylewał z siebie.

- Wiemy to Harry i powtórzę już to, co mówiłam ci w piątej klasie, jesteś w tym najlepszy. – Powiedziała Hermiona. – I dlatego McGonagall wybrała ciebie. Nie wiem tylko, po co chce się jeszcze z tobą widzieć, ale być może, dlatego, żeby cię przekonać.

- No dobra, ale jak ja mam uczyć innych? Nie mam żadnych uprawnień, a po drugie, kiedy mam się zająć resztą, o Boże, owutemy! Przecież muszę chyba najpierw je zdać, a potem dopiero myśleć, co dalej. MIAŁEM BYĆ AUROREM! – Krzyknął na koniec.

- Tak Harry wiemy także i o tym, nie musisz tak krzyczeć – Ginny wreszcie się odezwała – ale to co się wydarzyło ostatnio, było dla nas wszystkich trudne, i to ty pokonałeś w końcu Sam-Wiesz-Kogo – mówiąc to wstała i chwyciła go za rękę.

Harry popatrzył na nią i poczuł lekki dreszcz przebiegający mu po plecach, gdy zaczęła głaskać go po dłoni.

- A ty, co o tym sądzisz? – Chłopak spojrzał na Rona.

- Ja twierdzę to samo, co Hermiona, jesteś w tym najlepszy, przecież pamiętasz nasze spotkania GD, byłeś wtedy super nauczycielem.

- Dobra, dobra, ale mówicie tak, bo jesteście moimi przyjaciółmi, ale wiecie jak to było, może nie do końca byliście ze mną, ale zawsze miałem czyjąś pomoc.

- Harry, to nie tak – żachnęła się Hermiona – jesteśmy twoimi przyjaciółmi, ale nadal twierdzę, że jesteś w tym najlepszy. Przecież jako jedyny z naszej klasy dostałeś Wybitnego na sumach.

- No… tak. Okej, muszę to przemyśleć. – Harry odwrócił się i podszedł do swojego kufra, żeby się rozpakować - Dobranoc.

- Dobranoc – powiedzieli jednocześnie Ron i Hermiona, wychodząc.

W pokoju została tylko Ginny. Usiadła cicho na jego łóżku i gdy się odwrócił próbowała się uśmiechnąć.

- Harry – powiedziała cicho – tęskniłam za tobą.

Chłopak podszedł do łóżka i usiadł obok.

- Ja też. – Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. – Poczekaj. Muffliato! – Mruknął w kierunku drzwi i dodał – żeby nikt nas nie podsłuchał.

- I nie przeszkadzał. Colloportus! – Wtrąciła Ginny.

Ginny przysunęła się bliżej, zaczęła głaskać go po włosach i dotknęła jego blizny na czole. Przytulili się do siebie, a ich usta spotkały się, i po chwili całowali się tak namiętnie, jakby nigdy się nie rozstawali, jakby nie było tego jednego roku z dala od siebie. Położyli się obok siebie splątani rękami i nogami, nie mogąc się od siebie oderwać.

Rano pierwszy obudził się Harry. Przekręcił głowę i pocałował leżącą obok niego dziewczynę. Była to cudowna noc. Wtulił się w jej włosy, wdychając cudowny zapach kwiatów – ulubionych perfum Ginny. Przez tyle dni, miesięcy o niej myślał, że chciałby z nią być, a teraz była tu, obok niego.

- Dzień dobry – powiedziała, przeciągając się.

- Dzień dobry. – Harry pocałował ją i uśmiechnął się, ale po chwili przypomniał sobie, że zaraz może wpaść tu Ron z Hermioną, albo, co gorsza pani Weasley.

– Ginny musimy się teraz rozstać, bo zaraz może przyjść twoja mama i może nie być zachwycona, tym, co zobaczy.

Dziewczyna popatrzyła na niego zdziwiona, ale się nie odezwała. Wstała, ubrała się i pocałowała go w policzek. Przy drzwiach rzuciła mu tęskne spojrzenie i powiedziała:

- Musimy porozmawiać po śniadaniu. I wybacz, w szkole nie będę mówiła ci „panie profesorze”.

- Tak – odparł. - Rzeczywiście musimy pogadać.

Po tych słowach Ginny odwróciła się i wyszła. Harry uśmiechnął się. On ma być nauczycielem i uczyć nie tylko swoich kolegów, ale także innych, w tym Ginny?

Wstał, ubrał się i zszedł na dół, gdzie kręciła się już pani Weasley.

- Dzień dobry – powiedział, wchodząc do kuchni.

- Już wstałeś? – Pani Weasley spojrzała z troską na chłopaka. – Zaraz będzie śniadanie. 

- Pani Weasley, o której ma przybyć profesor McGonagall? – spytał, ziewając.

- Nie wiem dokładnie, ale prawdopodobnie około południa.

- Aha. – Harry odetchnął, będzie mógł w spokoju porozmawiać z Ginny.

Usiadł przy stole, zastanawiając się jak będzie wyglądał dzisiejszy dzień. Był przerażony wizją, że będzie musiał rozmawiać z McGonagall. Z zadumy wyrwała go pani Weasley, gdy postawiła przed nim tosty, dżem i sok.

- Coś cię martwi Harry? Nie wyglądasz najlepiej – powiedziała.

- Nic, po prostu zastanawiam się, co mam odpowiedzieć profesor McGonagall.

- Uważam, że nie powinieneś się tak przejmować, jakoś sobie poradzisz, a Minerwa na pewno ci pomoże.

- Dziękuję za otuchę pani Weasley – powiedział, uśmiechając się, gdyż w tej samej chwili weszli Ron, Hermiona i Ginny.

- Co jest? Nie mogłeś spać? – Ron uderzył go po plecach, na co Hermiona rzuciła mu krytyczne spojrzenie i powiedziała:

- Daj mu spokój, Ron! Nie dość, że ma inne sprawy na głowie, to jeszcze to.

Ginny usiadła naprzeciwko niego, uśmiechając się.

- Nie przejmuj się – powiedziała tylko.

- Cieszę się, że już wstaliście, trzeba jeszcze posprzątać na przyjście gościa. – powiedziała pani Weasley, spoglądając na wszystkich.

Po śniadaniu Harry i Ginny wymknęli się do ogródka. Stanął za nią i objął ją ramionami, a ona wtuliła się w niego. Przez parę chwil napawali się swoją bliskością.

- Nie miałem, kiedy ci podziękować za to, że byłaś przy mnie wtedy, w szpitalu... – zaczął Harry.

- Wiesz, kiedy tam leżałeś przypominałam sobie nasze wspólne dni, te smutne i te wesołe. Najwięcej niestety było tych smutnych. Nie chciałam ciebie opuścić, bo właśnie wtedy czułam, że wreszcie jestem blisko ciebie. Mimo, że myślałam o tym, że może już nigdy nie usłyszę twojego głosu, że może nigdy już mnie nie pocałujesz. Rodzice próbowali mnie odciągnąć od twojego lóżka, ale to tylko pogarszało moje cierpienie, i w końcu po rozmowie z uzdrowicielami uznali, że tak będzie lepiej dla mnie.

- Ginny, proszę cię, już jest dobrze, jestem tutaj, przy tobie.

Ginny odwróciła się do niego.

- Wiem, ale gdy powiedziałeś po pogrzebie Dumbledore’a, że musimy się rozstać miałam wrażenie, że pęka mi serce. – Harry próbował jej przerwać, ale Ginny położyła mu rękę na piersi i kontynuowała - wiem, że chciałeś mnie chronić, przed Nim, dlatego się wycofałam. Rozmawiałam potem z Hermioną, próbowała mnie pocieszyć, mówiąc, że ty musisz pokonać Sam-Wiesz-Kogo, że tak było w tej przepowiedni, którą zabraliśmy z Departamentu Tajemnic.

- Nie wspominajmy już tego. Cieszmy się, że jesteśmy razem... – Harry próbował coś jeszcze powiedzieć, ale Ginny nie dawała mu dojść do słowa.

- Daj mi się wygadać, proszę. Miałam ci tego nie mówić, ale… nie mam, komu o tym powiedzieć, i mam nadzieję, że to zrozumiesz. Wiem, że tobie też było ciężko. Przepłakałam wtedy kilka dni po powrocie ze szkoły. Nie wychodziłam z pokoju, wszyscy próbowali mnie pocieszać, myśleli, że to z powodu pogrzebu, ale wtedy tylko Hermiona wiedziała, co czuję. Kiedy ona z Ronem pojechali po ciebie, sprowadzając cię na ślub Billa i Fleur, nie wiedziałam jak się zachować. Pamiętasz tamte dni? – Harry kiwnął głową. - Kiedy patrzyłam na ciebie wydawało mi się, że moje serce tak głośno pęka, że słyszą to stojący obok mnie ludzie. Próbowałam się uśmiechać, ale to był tylko sztuczny uśmiech, bo w środku we mnie wszystko się waliło. Po waszym wyjeździe myślałam, że zwariuję, gdy dochodziły do mnie informacje od Rona, który pisał do rodziców, o tym gdzie jesteście, co robicie. Mama próbowała mnie wtedy wciągać do pomocy w domu, żebym o tobie nie myślała, ale nie mogłam przestać. Wyczuwała mój ból, choć nic nie mówiła. Przeglądałam każdy numer Proroka, myśląc czy będzie coś o tobie. Wiedziałam jednak, że nie będzie, bo przecież nikt nie wiedział o twoich planach, a ty ich nie ujawniałeś. Bałam się jednak tego, że któregoś dnia w Proroku zobaczę wielki nagłówek: „Chłopiec, który przeżył – nie żyje!” i pod nim twoje zdjęcie. – łzy stanęły jej w oczach. Harry nic już nie mówił, tylko przytulał ją coraz mocniej – i kiedy wróciliście i miało dojść do ostatecznego starcia między tobą a Sam-Wiesz-Kim przysłałeś mi ten list. Jeden jedyny – wyciągnęła go z kieszeni i zaczęła czytać łamiącym się głosem.

Harry odwrócił głowę i zamknął oczy.

- Od tej pory mam go zawsze przy sobie. Nie posłuchałam Ciebie i uciekłam do Londynu. Mama poszła za mną, bo bała się, że zrobię coś głupiego. Tamtego dnia musiała mnie prawie przywiązać do łóżka w Dziurawym Kotle, żebym nie uciekła do ciebie, aby wam pomóc. Rodzice nie chcieli abym z wami walczyła, ale byłam niedaleko. Widziałam całą walkę z daleka i kiedy zobaczyłam, jak Kingsley niesie ciebie nieprzytomnego myślałam, że Sam-Wiesz-Kto jednak zwyciężył, a ty... ty... – rozpłakała się.

- Przeżyłem, ale ledwie – zaczął teraz Harry. – Na ślubie Billa ja też miałem problem patrząc na ciebie. Udawałem, że wszystko jest w porządku, że nie widzę twojej twarzy pełnej cierpienia za każdym razem, gdy odwracałaś wzrok. Ale w rzeczywistości sam miałem trudności w opanowaniu swojego bólu. Bałem się podejść do Ciebie, bo czułem, że jak zaczniemy rozmawiać to się poddam i nic nie wyjdzie z moich planów. A tyle było przede mną. Dlatego odszedłem. Moje poszukiwania miały mi pomóc zakłócić smutek i tęsknotę za tobą. Potem w każdej walce oprócz twarzy moich rodziców, Syriusza i Dumbledore’a widziałem twoją zapłakaną twarz. Coraz bardziej czułem, że Voldemort wdziera mi się do mózgu, próbując wyciągnąć ze mnie najskrytsze tajemnice, dotyczące ciebie, które ukrywałem przed światem.

Ten koszmar, który miałem w szpitalu był o tobie. Widziałem Voldemorta, jak torturuje ciebie na moich oczach. Jak się obudziłem i zobaczyłem cię leżącą obok na łóżku pomyślałem, że to była prawda. Dopiero uzdrowicielka mnie uspokoiła, gdy powiedziała, że tylko śpisz. Nie chciałem, aby ktokolwiek więcej zginął przeze mnie i moją głupotę.

A kiedy później, na ślubie Rona i Hermiony nie odezwałaś się do mnie ani jednym słowem nie wiedziałem, co mam robić, dlatego uciekłem do Doliny Godryka. Musiałem to wszystko przemyśleć.

- Ja sama nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Nie wiedziałam czy nadal do mnie czujesz to, co napisałeś mi w liście. Przecież to było kilka dni po opuszczeniu przez ciebie Munga i w sumie nikt nie wiedział, co czujesz, bo za każdym razem jak ktoś cię o to pytał, ty odpowiadałeś, że „świetnie, że wszystko w porządku...”

- Bo tak było. Ja też nie wiedziałem, co czujesz do mnie, bo ty na mnie nie zwracałaś uwagi, a poza tym próbowałem cieszyć się szczęściem Rona i Hermiony...

- Zwracałam, Harry, ale nie mogłam się ruszyć. A kiedy odszedłeś, do siebie, uciekłam na nasze wzgórze za domem i płakałam. Po powrocie Hermiony znowu czułam, że mam z kim rozmawiać, bo tylko ona mnie rozumiała, i nadal tak jest. Opowiedziałam jej wszystko, to, co teraz opowiadam tobie. Nie wiem, czy powiedziała to Ronowi, ale nie obchodzi mnie to.

- Kiedy wczoraj mama powiedziała, że ty przyjeżdżasz i będziesz na kolacji, nie wytrzymałam. Wzięłam Hermionę i zaprowadziłam do kurnika, pod pretekstem zebrania jajek na kolację i spytałam czy mam z tobą rozmawiać o naszym dalszym byciu razem. Hermiona dała mi tylko do zrozumienia, że mam trzymać się ciebie blisko, a wtedy może jakoś się to rozwinie. Kiedy przyjechałeś, widziałam jak na mnie patrzyłeś, ale nie chciałam abyś zobaczył moje czerwone oczy, dlatego uciekłam do swojego pokoju.

- Jesteś piękna, niezależnie od tego czy płaczesz, czy nie. – Mówiąc to głaskał ją po policzku, próbując zetrzeć płynące łzy - to dziwne, ale ja też rozmawiałem wczoraj z Hermioną, a ona powiedziała, że mam słuchać swojego serca. A potem, kiedy zostałaś wieczorem u mnie w pokoju czułem, że wreszcie mogę być sobą, a moje marzenia się spełniają, gdy ty jesteś ze mną.

- I wiesz ja też to czułam, że moje marzenia się spełniają. Wreszcie byliśmy razem, mimo, że w ukryciu przed światem. Wiem, że Hermiona i Ron o nas wiedzą, ale musimy powiedzieć to także moim rodzicom. Chcę być z tobą oficjalnie – powiedziała na koniec Ginny.

- Tak, wiem – Harry westchnął. Wiedział, że państwo Weasley traktują go jak kolejnego syna, ale to była inna sytuacja – dobrze, ale muszę to przemyśleć, kiedy i jak to powiedzieć, może przed końcem wakacji?

Ginny spojrzała w jego zielone oczy, które w tej chwili były smutne, bo nie wiedział jak jej powiedzieć, że znowu muszą się rozstać na kilka dni.

- Harry, co się stało?

- Nic, ale skoro wracamy do szkoły muszę jeszcze raz wrócić do siebie do Doliny Godryka, tylko na jeden dzień – dodał widząc, że Ginny znowu markotnieje. – Ale przed wyjazdem do szkoły wrócę tu i pojedziemy razem.

- Po co musisz pójść? Przecież dopiero co tam byłeś?

- Tam jest mój dom i mam nadzieję, że kiedyś będzie także twój – pocałował ją w czoło – spróbuję zdążyć na ostatnią kolację przed wyjazdem, może wtedy porozmawiamy z twoimi rodzicami, dobrze? Muszę po prostu wziąć kilka rzeczy z domu, nie mam peleryny niewidki i Mapy Huncwotów, a wiesz, że bez tego nie ruszam się do Hogwartu. – Powiedział to pod pretekstem wzięcia także małej niespodzianki dla niej, ale nie chciał jej na razie o tym mówić.

- Dobrze, rozumiem – odparła przez łzy - Boję się o ciebie. Nie chcę cię więcej stracić na tak długo.

- Ginny proszę cię, nie płacz już. To, co się stało, minęło. Nie chcę cię zostawiać, ale muszę załatwić to wszystko przed wyjazdem. Jak wrócę to już cię nie opuszczę, obiecuję.

- W porządku. Stali tak przez pewien czas nic nie mówiąc, tylko patrząc na siebie.

- Musimy wracać, zaraz ma przyjechać McGonagall, a ja nie wiem, co mam jej powiedzieć – przerwał ciszę Harry.

- Harry, jesteś najlepszy w obronie przed czarną magią, dlatego ja też jestem za tym abyś nas uczył.

- No nie wiem, ale wysłucham, co ma do powiedzenia.